Η αμαρτία έγινε μόδα
– Γέροντα, είπατε σε κανέναν ότι θα γίνει πόλεμος; Έτσι ακούσαμε. Είναι αλήθεια;
– Εγώ δεν λέω τίποτε και ο κόσμος λέει ό,τι θέλει. Και να ξέρω κάτι, που να το πώ;
– Τι βάρβαρο πράγμα, Γέροντα Παίσιε, ο πόλεμος!
– Αν οι άνθρωποι δεν είχαν αυτήν την … «ευγένεια» της αμαρτίας, δεν θα έφθαναν σ’ αυτό το βάρβαρο. Πιο βάρβαρο ακόμη είναι η ηθική αφανισμός. Διαλύονται ψυχικά και σωματικά οι άνθρωποι.
Μου έλεγε κάποιος: «Λένε για την Αθήνα, «ζούγκλα-ζούγκλα» και κανείς δεν φεύγει από ‘κει! Όλοι «ζούγκλα» την λένε και όλοι στην ζούγκλα μαζεύονται». Πώς έχουν γίνη οι άνθρωποι! Σαν τα ζώα! Τα ζώα ξέρετε τι κάνουν; Στην αρχή μπαίνουν στον σταύλο, κοπρίζουν, ουρούν… Μετά αρχίζει να χωνεύη η όνθος.
Μόλις αρχίζει να χωνεύει, αισθάνονται μία θαλπωρή. Δεν τα κάνει καρδιά να φύγουν από τον σταύλο, αναπαύονται. Έτσι και οι άνθρωποι, θέλω να πώ, νιώθουν την παρηγοριά της αμαρτίας, και δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Καταλαβαίνουν ότι βρωμάει, αλλά από την θαλπωρή εκείνη δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Νά, αν μπει τώρα ένας μέσα στον σταύλο, δεν μπορεί να αντέξει από την μυρωδιά. Ο άλλος που είναι συνέχεια στον σταύλο δεν ενοχλείται, έχει συνηθίσει πλέον.
– Γέροντα, μερικοί λένε: «Μήπως μόνο σήμερα αμαρτάνει ο κόσμος; Και στην Ρώμη παλιά τί γινόταν!…»
– Μά στην Ρώμη ήταν ειδωλολάτρες στο κάτω-κάτω. Και αυτά που λέει ο Απόστολος Παύλος ήταν για τους ειδωλολάτρες που είχαν βαπτισθει, αλλά είχαν κακές συνήθειες. Να μην παίρνουμε για παράδειγμα τον ξεπεσμό από κάθε εποχή. Σήμερα την αμαρτία την έκαναν μόδα. Βλέπεις, ορθόδοξο λαός εμείς και πώς είμαστε!
Πόσο μάλλον οι άλλοι! Και το κακό είναι που οι σημερινοί άνθρωποι, γιατί η αμαρτία έχη γίνη μόδα, αν δούν έναν να μην ακολουθεί το ρεύμα της εποχής, να μην αμαρτάνει, να είναι λίγο ευλαβείς, τον λένε καθυστερημένο, οπισθοδρομικό. Αυτοί οι άνθρωποι το να μην αμαρτάνουν το θεωρούν προσβολή και την αμαρτία την θεωρούν πρόοδο.
Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Αν οι σημερινοί άνθρωποι που ζουν στην αμαρτία τουλάχιστον το αναγνώριζαν, θα τους ελεούσε ο Θεός, Αλλά δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και εγκωμιάζουν την αμαρτία. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, την αμαρτία να την θεωρούν πρόοδο και το ηθικό να το λένε κατεστημένο. Γι’ αυτό έχουν μεγάλο μισθό, μεγάλη αξία, αυτοί που αγωνίζονται στον κόσμο και διατηρούν καθαρή ζωή.
Παλιά, αν ένας ήταν διεστραμμένος ή μέθυσος, ντρεπόταν να βγει στην αγορά, επειδή θα τον περιφρονούσαν. Η μία, αν ήταν κάπως παραστρατημένη, δεν τολμούσε να βγει έξω. Και ήταν κατά κάποιο τρόπο αυτό ένα φρένο.
Σήμερα, αν είναι ένας σωστός, μία κοπέλα λ.χ. αν ζει με ευλάβεια, λένε: «Βρέ, που ζει αυτή!». Αλλά και γενικά, αν οι κοσμικοί έκαναν μία αμαρτία, οι καημένοι, αισθάνονταν την αμαρτωλότητά τους, έσκυβαν και λίγο το κεφαλάκι τους και δεν ειρωνεύονταν έναν που ζούσε πνευματικά, τουναντίον τον καμάρωναν. Τώρα ούτε ενοχή αισθάνονται ούτε σεβασμός υπάρχει. Τα ισοπέδωσαν όλα. Αν ένας δεν ζει κοσμικά, τον κοροϊδεύουν.
