– Γέροντα, πυκνά κοσμικοί άνθρωποι λένε ότι αισθάνονται ένα κενό, ενώ έχουν όλα τα καλά.

– Η πραγματική, η γνήσια χαρμονή βρίσκεται ωσπεράν στον Χριστό. Αν συνδεθής μαζί Του με την δυσώπηση, θα δής πληρωμένη την ψυχή σου. Οι κοσμικοί την ηδονή την ζητούν στις απολαύσεις. Μερικοί πάλι πνευματικοί άνθρωποι την ζητούν σε θεολογικές συζητήσεις, ομιλίες κ.λπ. Και όταν τελειώσουν αυτά, μένουν με ένα κενό και αναρωτιούνται τί θα κάνουν στην συνέχεια. Είτε αμαρτωλά είτε αδιάφορα είναι αυτά με τα οποία ασχολούνται, το ίδιο είναι. Δεν πηγαίνουν τουλάχιστον να κοιμηθούν, να είναι ξεζαλισμένοι το πρωί στην εργασία τους;

Εκπληρώνοντας τις κοσμικές επιθυμίες της καρδιάς, δεν έρχεται η πνευματική ευφροσύνη, αγωνία έρχεται. Η κοσμική χαρμονή φέρνει και το αγωνία στους πνευματικούς ανθρώπους. Η κοσμική ευχαρίστηση δεν είναι μόνιμη, αληθινή ευχαρίστηση, είναι μία ευχαρίστηση πρόσκαιρη, εκείνης της στιγμής. Αυτή είναι υλική χαρμονή, δεν είναι πνευματική, από υλικές χαρές ωστόσο δεν «γεμίζει» η ψυχή του ανθρώπου. Ίσα-ίσα γεμίζει σαβούρα μέσα. Όταν νιώσουμε την πνευματική τέρψη, δεν θα θέλουμε την υλική χαρμονή. «Χορτασθήσομαι εν τω οφθήναι μοί την δόξαν σου!» .

Η κοσμική ηδονή δεν ξεκουράζει τον πνευματικό άνθρωπο, τον κουράζει. Βάλε έναν πνευματικό άνθρωπο σ’ ένα κοσμικό σπίτι. Δεν ξεκουράζεται. Και ο κοσμικός άνθρωπος νομίζει ότι ξεκουράζεται, αλλά βασανίζεται. Το αίρεται εξωτερικά, αλλά μέσα του δεν ευχαριστιέται, βασανισμένος είναι.

– Με την κοσμική τάξη, Γέροντα, σε πιάνει ασφυξία.

– Και ασφυξία τους πιάνει και τα θέλουν κιόλας, όπως ο μπάκακας τρέχει στο στόμα του φιδιού. Το φίδι κάθεται απέναντι από την στέρνα και κοιτάζει συνέχεια τον βάτραχο. Αν ξεγελασθή ο μπάκακας και κοιτάξη το φίδι, ηλεκτρίζεται, ζαλίζεται και τρέχει φωνάζοντας στο στόμα του φιδιού. Μετά το φίδι τον δαγκώνει και τον δηλητηριάζει, για να μη χτυπιέται. Τότε φωνάζει ο φορδακός, αλλά, και να τον γλυτώσεις, έχη δηλητηριασθεί και θα ψοφήσει.
– Γέροντα, διότι οι άνθρωποι χαίρονται με τα κοσμικά πράγματα;
– Δεν σκέφτονται την αιωνιότητα οι σημερινοί άνθρωποι. Η υπερηφάνεια τους κάνη να ξεχνούν ότι θα χαθούν τα πάντα. Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Δεν νιώσανε άλλες, ουράνιες χαρές. Δεν σκιρτά η καρδιά τους για κάτι ανώτερο. Δίνεις λ.χ. σε κάποιον ένα κολοκύθι. «Τι ωραίο κολοκύθι!». λέει. Του δίνεις ανανά, «Ο ανανάς έχη λέπια», σού λέει και τον πετάει, επειδή δεν έφαγε ποτέ. Ή πές σε έναν τυφλο¬πόντι¬κα: «Τί ευειδής είναι ο ήλιος!», αυτός πάλι θα χωθή μέσα στο χώμα. Όσοι αναπαύονται μέσα στον υλικό κόσμο, μοιάζουν με τα ανόητα πουλάκια που δεν θορυβούν μέσα στο αυγό, για να σπάσουν το τσόφλι και να βγουν έξω, να χαρούν τον ήλιο – το ουράνιο πέταγμα στην παραδεισένια ζωή –, αλλά παραμένουν ακίνητα και πεθαίνουν μέσα στο τσόφλι του αυγού.