Η ψυχή που συγκινείται από τις ομορφιές του υλικού κόσμου φανερώνει ότι ζει μέσα της ο μάταιος κόσμος, γι’ αυτό έλκεται από την μορφοπλασία και όχι από τον Πλάστη, από τον πηλό και όχι από τον Θεό.
Δεν έχει σημασία αν ο βόρβορος αυτός είναι λαγαρός και δεν έχει πηλός αμαρτίας.
Η καρδιά, όταν έλκεται από κοσμικές ομορφιές, οι οποίες δεν είναι αμαρτωλές, αλλά δεν παύουν να είναι μάταιες, νιώθει κοσμική χαρμονή της ώρας, η οποία δεν έχει θεϊκή ζεστασιά, φτερούγισμα εσωτερικό με αγαλλίαση πνευματική.
Όταν μολαταύτα ο άνθρωπος αγαπάει την πνευματική χάρη, τότε γεμίζει και ομορφαίνει η ψυχή του.
Αν γνώριζε ο άνθρωπος, και ιδίως ο μοναχός, την εσωτερική ασχήμια του, δεν θα επεδίωκε εξωτερικές ομορφιές. Μέσα η ψυχή έχει τόσους λεκέδες, τόσες μουντζούρες, και θα κοιτάξουμε λ.χ. τα ιμάτια μας;
Πλένουμε τα αισθήματα μας, τα σιδερώνουμε κιόλας και είμαστε καθαροί, και μέσα είμαστε… μην τα ρωτάς! Γι’ αυτό, αν λάβει υπ’ όψιν του κανείς τί πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθίσει τόσο σχολαστικά να βγάλει και τον παραμικρό λεκέ από τα ενδύματα του, επειδή αυτά είναι χίλιες φορές καθαρότερα από την ψυχή του.
Αλλά, αν δεν έχει υπ’ όψιν του ο άνθρωπος την πνευματική σαβούρα που έχει μέσα του, ε, τότε κοιτάζει να βγάλει σχολαστικά και τον παραμικρό λεκέ.
Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη την μελέδημα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ωραιότητα και όχι στην εξωτερική.
Τα πρωτεία να δοθούν στην ωραιότητα της ψυχής, στην πνευματική κομψότητα και όχι στις μάταιες ομορφιές,
