Ο διάβολος θέλει να μετανοήσει!
Ο Καλός Θεός έκανε Αγγέλους. Μερικοί όμως Άγγελοι από την υπερηφάνεια τους ξέπεσαν και έγιναν δαίμονες. Έπλασε τον άνθρωπο ο Θεός, το τέλειο δημιούργημα, για να αντικαταστήσει και το ξεπεσμένο τάγμα των Αγγέλων.
Γι’ αυτό ο διάβολος πολύ ζηλεύει το πλάσμα του Θεού, τον άνθρωπο. Φωνάζουν οι δαίμονες: «Εμείς μία φορά σφάλαμε και μας τυραννάς, και αυτούς που πολλές φορές σφάλλουν, τους συγχωράς».
Ναί, αλλά οι άνθρωποι μετανοούν. Αυτοί, ενώ ήταν Άγγελοι, κατήντησαν δαίμονες, και αντί να μετανοήσουν, γίνονται πιο πονηροί και κακοί και βάλθηκαν με μανία να καταστρέψουν τα πλάσματα του Θεού. Ήταν το πιο φωτεινό τάγμα ο Εωσφόρος!
Και τελικά… Από την υπερηφάνεια οι δαίμονες απομακρύνθηκαν από τον Θεό πριν από χιλιάδες χρόνια και συνεχίζουν να απομακρύνονται με την υπερηφάνεια και να μένουν αμετανόητοι. Ένα «Κύριε ελέησον» να πούν, ο Θεός κάτι θα κάνει και γι’ αυτούς. Να πούν ένα «ήμαρτον», δεν λένε «ήμαρτον». Αν ο διάβολος έλεγε «ήμαρτον», θα γινόταν Άγγελος πάλι.
Η αγάπη του Θεού δεν έχει όρια. Αλλά ο διάβολος έχει θέλημα γερό, πείσμα, εγωισμό, δεν θέλει να καμφθει, δεν θέλει να σωθει. Φοβερό πράγμα! Και ενώ ήταν Άγγελος!
– Γέροντα, ο διάβολος θυμάται την προηγούμενη κατάστασή του;
– Αν θυμάται λέει; Αυτός είναι πυρ και μανία, γιατί δεν θέλει να γίνουν άλλοι Άγγελοι, που θα τον αντικαταστήσουν. Και όσο πάει χειρότερος γίνεται. Εξελίσσεται στην κακία και στον φθόνο.
Ώ, αν νιώσει κανείς το κατάντημα του διαβόλου, θα κλαίει μέρα-νύχτα! Εδώ έναν καλό άνθρωπο βλέπει κανείς που αλλάζει, γίνεται εγκληματίας, και πόσο στενοχωριέται!
Πόσο μάλλον να δει έτσι όχι έναν άνθρωπο αλλά έναν Άγγελο! Κάποτε, ένας μοναχός είχε πονέσει πολύ τους δαίμονες και, ενώ προσευχόταν γονατιστός, πεσμένος κάτω, έλεγε τα εξής:
«Εσύ Θεός είσαι και, άμα θέλεις, μπορείς να βρει έναν τρόπο για να σωθούν και αυτοί οι δυστυχισμένοι δαίμονες, οι οποίοι, ενώ είχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρώτα, τώρα έχουν όλη την κακία και την διαβολιά του κόσμου και, εάν δεν μας προστάτευες, θα μας είχαν ρημάξει όλους τους ανθρώπους».
Ενώ λοιπόν έλεγε αυτά τα λόγια προσευχόμενος με πόνο, βλέπει ένα κεφάλι σκυλισιο δίπλα του να του βγάζει την γλώσσα του και να τον κοροϊδεύει.
Το επέτρεψε φαίνεται ο Θεός αυτό, για να πληροφορήσει τον μοναχό ότι Εκείνος έτοιμος είναι να τους δεχθει, αρκεί να μετανοήσουν, αλλά αυτοί δεν θέλουν την σωτηρία τους. Βλέπετε, η πτώση του Αδάμ αντιμετωπίσθηκε με τον ερχομό του Θεού στην γη, με την Ενανθρώπηση. Ενώ του διαβόλου η πτώση δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπισθεί, εκτός αν ταπεινωθεί.
Ο διάβολος δεν διορθώνεται, γιατί δεν θέλει. Ξέρετε πόσο θα χαιρόταν ο Χριστός! Και ο άνθρωπος, μόνον όταν δεν θέλει, δεν διορθώνεται.
– Γέροντα, ο διάβολος γνωρίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη και τον αγαπάει και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει το τυπικό του;
– Έμ, πώς δεν το γνωρίζει! Αλλά η υπερηφάνεια τον αφήνει; είναι όμως και πονηρός. Προσπαθεί τώρα να κερδίσει όλον τον κόσμο.
Σού λέει: «Αν έχω περισσότερους οπαδούς, θα αναγκασθεί ο Θεός στο τέλος να λυπηθεί όλα τα πλάσματά Του και θα με πάρει κι εμένα το σχέδιο!». Έτσι νομίζει. Γι’ αυτό θέλει, όσο μπορεί, να αποκτήσει πιο πολλούς οπαδούς.
Βλέπετε που το πάει; Σού λέει:
«Έχω τόσους με το μέρος μου! Θα αναγκαστεί ο Θεός να χαριστεί και σ’ εμένα!». Χωρίς να μετανιώσει! Και ο Ιούδας το ίδιο δεν έκανε; Ήξερε ότι ο Χριστός θα ελευθέρωνε τους νεκρούς από τον Άδη. Σού λέει: «Θα πάω κι εγώ πριν από τον Χριστό, για να με ελευθερώσει κι εμένα».
Βλέπεις πονηριά; Αντί να ζητήσει συγχώρησει από τον Χριστό, πήγε να κρεμαστεί. Και να δείτε, η ευσπλαχνία του Θεού λύγισε την συκιά, και αυτός μάζεψε τα πόδια του, για να μην ακουμπήσουν κάτω. Και όλα αυτά, για να μην πάει να πει ένα «ευλόγησον». Φοβερό!
Έτσι λοιπόν και ο διάβολος, ο αρχηγός του εγωισμού, δεν λέει «ήμαρτον», αλλά συνέχεια ζορίζεται να αποκτήσει περισσότερους οπαδούς.
